Βλέπω ένα τσούρμο πολιτικών, που δεν μπορούν να κολυμπήσουν στο βάθος της διερευνητικής εντολής. Δηλώνουν έτοιμοι να σώσουν τους Έλληνες απο τη μια, και απο την άλλη όταν η φωνή της λογικής για συναίνεση τους χτυπά την πόρτα, δε θέλουν να βγουν απο το κατώφλι και να πιούν νερό όταν η βρύση είναι δίπλα. Φαίνεται οτι η ιεράρχηση της ανάγκης διακυβέρνησης μιας χώρας βρίσκεται σε κατώτερη μοίρα απο τις πολιτικές αρχές και το image τους. Ακόμα και όταν η χώρα είναι σχεδόν στο τέλος της χαράδρας.
Σκέφτομαι αυτούς που ψήφισαν κάποια αποβράσματα που φιλοδοξούν να μπουν στο Ελληνικό κοινοβούλιο. Δικαίωμά τους είναι η ψήφος. Δείχνουν έτσι οτι η Δημοκρατία απαιτεί Παιδεία που τους λείπει.
Θετικό το ότι βυθίστηκε το ΠΑΣΟΚ, ένα κόμμα του οποίου η τακτική της απογραφής έφερε το ΔΝΤ μέσα στην Ευρώπη, όχι μόνο στη χώρα μας. Χάρηκα πάρα πολύ για το ότι βυθίστηκε ένα κόμμα του οποίου ηγήθηκε για πρώτη φορά o Ε. Βενιζέλος. Μια προσωπικότητα που στο όνομα της διαπραγμάτευσης, άλλα έλεγε και άλλα έπραττε και πολλά άλλα δεν έπραττε (περιορισμό των δαπανών), με καταστροφικές συνέπειες για το λαό. Στην άλλη (υποτίθεται) όχθη, η επίσης καθηγήτρια Πανεπιστημίου κ. Κατσέλη, εκ των βασικών παραγόντων του πυρήνα του "λεφτά υπάρχουν" πάτωσε εντελώς. Η κ. Κατσέλη, με προυπηρεσία στον τομέα των Οικονομικών Επιστημών σε Yale, Birbeck College και άλλα Διεθνή και αξιόλογα ιδρύματα, δεν είδε τη λαίλαπα που έρχονταν και πρότεινε στο Γ. Παπανδρέου μια δημοσιονομική προσαρμογή ανεφάρμοστη, διότι αντι να αποδυναμώνει τον κρατισμό, τον ενίσχυε. Άλλο όμως ο κρατισμός και άλλο ο υπερβολικός κομματικός κρατισμός, τον οποίο η κ. Κατσέλη δεν έβλεπε.
Για τη Νέα Δημοκρατία λυπάμαι ειλικρινά. Πρώτον γιατί το εκλογικό αποτέλεσμα οφείλεται σε τραγικά λάθη του Α. Σαμαρά. Το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι ενώ είχε δίκιο απο την αρχή στο ότι οι όροι του μνημονίου δεν έβγαιναν, δεν ξεκαθάρισε τη θέση του απο την αρχή. Αμφιταλαντεύθηκε ανάμεσα στην αντιμνημονιακή ρητορική και την ανάγκη διαπραγμάτευσης, με ασυνέπειες και τσαπατσουλιές (Ζάππειο 1) και αλλαγή πλεύσης με απειλές στην κοινοβουλευτική του ομάδα, υποκύπτοντας στις Γερμανικές πιέσεις. Αποτέλεσμα, να αποσχιστεί ο πυρήνας Καμμένου, με όλα τα επακόλουθα. Ο Σαμαράς δεν πλήρωσε για τη συμμετοχή του στη μνημονιακή κυβέρνηση, όπως υποστηρίζουν μερικοί. Η απώλεια θα ήταν στα επίπεδα του ΠΑΣΟΚ αν συνέβαινε αυτό. Πλήρωσε την ασυνέπεια και αδυναμία του να βάλει σε τάξη τα πράγματα εντός της Νέας Δημοκρατίας, στερόντας απο τον τόπο έναν αναγκαίο πυρήνα κοινοβουλευτικής σταθερότητας.
Για τον κ. Καρατζαφέρη έχω να πω οτι για να μείνεις στην πολιτική, δεν αρκεί μόνο να ξέρεις τα κόλπα των ΜΜΕ και να προβάλλεις ένα Εθνικο-Χριστιανικό μοντέλο υπερσυντηρητισμού. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά.
Έρχομαι τώρα στους "νικητές" των εκλογών, η πιο σωστά στις νέες "δυνάμεις". Τα εισαγωγικά τα χρησιμοποιώ γιατί όσο η χώρα δεν έχει σχέδιο και κυβέρνηση, κανένας δεν είναι νικητής ή δύναμη. Αυτό που τους λέει ο λαός ΔΕΝ είναι να βγάλουν τη χώρα απο το Ευρώ. Το λαικό μήνυμα είναι σαφές, ισχυρό και πολύ δύσκολο στην εφαρμογή του: Πολιτικός πλουραλισμός, όχι εξουσίες σε μια κομματική νοοτροπία και επαναδιαπραγμάτευση των όρων. Με τον Ολάντ στα σκύπτρα της Γαλλίας, αυτό δε σημαίνει μια Ελλάδα που ορθοποδεί. Η Ελλάδα θα ορθοποδήσει όταν ο λαός μιλά και οι πολιτικοί συννενοούνται. Συννενοηθείτε λοιπόν γιατί ο λαός μίλησε. O αντι/υπέρ μνημονιακός λαικισμός τελείωσε. Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα.
No comments:
Post a Comment