Search This Blog

Saturday, November 14, 2009

e-governance, FOSS and public administration transparency in Greece

Greece is facing a quite tough period at the moment. The economy is in ruins , unemployment is rising and public debt becomes a major issue. Political stability has been a major problem. The October national election result was a big blow to the "New Democracy" conservative party which saw its percentage falling to an all time low, since the restoration of democracy in Greece in 1974. That was a fair result, since ex Prime Minister Kostas Karamanlis failed to address major social and economic issues. His greatest failure was to secure fairness and transparency in public administration, a goal he vowed to achieve as part of his government campaign and a chronic problem of Greece.

The new tenants of the government buildings, the PASOK socialist party regained power and promise to address -amongst all the other major issues - the issue of fairness and transparency in public administration.  As part of their arsenal to tackle this problem, they propose an e-governance framework to reduce bureaucracy and assure fairness in the public sector hiring procedures, a major area where corruption has infiltrated over the years.  It is also clear that there is a clear motion from PASOK's inner circles to use Free Open Source Software (FOSS) and utilize already existing Greek frameworks/communities for that effort (ΕΛΛΑΚ).

There is no doubt that the FOSS adoption will meet opposition from well established Microsoft shops that use to dominate the public sector IT purchase market (and the taxpayer's pocket). In short, I have the following recommendation for the Greek government (if they ever bother to listen)

  • To follow/migrate to open source products in public administration not only on the desktop (Linux/Open Office) but also at the server end if possible. The cost benefits will be enormous, especially now that there is an active FOSS community.
  • To start teaching actively FOSS issues and software in secondary education. It is completely unacceptable to have an IT/Computing cirriculum that mentions almost nothing about FOSS.
  • Follow the paths of other countries (Netherlands, Norway) and making Open Document formats a standard for public services.
  • In response to the opengov.gr effort, this is a first and is a very positive move. However, the timing of the effort (the expectations of people) shows that the backend pipelines are still not able to work properly. The end result is that thousands of CVs are on standby and technologies to filter them out still do not exist. This could backfire badly and derail the effort.   

Happy 40th year Internet - A historical perspective on the evolution of computing


While I was at a conference in Mexico, I missed a very important date: The 29th of October should be a special day for all internet users and IT/Data networking professionals. The 29th of October 2009 marks the 40th anniversary of the Internet.

On October 29th 1969 , Leonard Kleinrock's team (Frank Heart, Willy Crowther, Dave Walden, Bernie Cosell, Bob Kahn, Ben Barker and others)  at UCLA's Samuel School of Engineering and Computer Science fired up his part of the Interface Message Processor (IMP) SDS Sigma-7 host machine and attempted to login/communicate with an SDS-940 computer located at the offices of the Douglas Engelbart's group (yes, the inventor of the computer mouse) of the Stanford Research Institute (now SRI International).


The very first transmission had to be episodic. The cleartext login banner made its way down the routes of the packet switch network, but a fault with the SDS-940 machine ensured that only just three characters of the login prompt made their way through. The fault was fixed about an hour later and the first successful remote login took place, writing history as the first successful ARPANET remote login, in fact the first ever successful login of the Internet era.

Every major historical event offers the opportunity for reflection. I entered the world of computing much later in 1987, during the era of the Zilog Z80 home computers (an Amstrad CPC 6128), and I remembered the excitement of connecting to my first BBS (as much as the screaming of my parents when they saw an elevated phone bill). 8 years later, a DECstation with the Mosaic browser got me into the era of the World Wide Web. Today, we talk about the semantic web and we have transformed our lives by means of using Internet technologies, to work, communicate, and even make social connections.

Despite the entanglement of rich content down the packet network, I can't help but notice that the very fundamental algorithms that govern the operation of networks (queue theory, routing) remain the same. Sure, speeds are up, encapsulated data complexity is up but the basics are still the same.

What's more fascinating is that this trend is true beyond data networking, and in my humble opinion is universal across the entire field of computing. In modern processors, for example, the miracle of wafer manufacturing and materials technology has made computing affordable for the masses and skyrocketing speeds possible. However, the very fundamental architectural framework behind the operation of all modern computers has been the same since the days of John Von Neumann. In computer programming, new high level languages have revolutionized the productivity of the programmer by letting him focus on the task at hand. Garbage collection, object orientation, interfacing and scripting are some of the techniques used today to shift the programmer's mind from the low level machine details to the details of the task to perform. However, at the compiler/interpreter level, you still have more or less C/C++ libraries and machine code to do the job. Many aspects of high level languages are still the same as Konrad Zuse's Plankalkül .


This raises important questions about the fundamental ground breaking research in the field of computer architecture. We sure have many computing inventions in the applications area, but we also have some big setbacks (connectionist architecture, AI), when it comes to true parallel operations. I am not pessimistic, I am just very aware that we "stand on the shoulders of giants".

Thursday, October 22, 2009

The insecurity of being transparent in Norway and your right to privacy

This is a random mumbling about the state of transparency in Norway. Don't get me wrong, Norway is a beautiful country to live in. Taxation is heavy and used properly in comparison to other European countries. However, there is one thing that I personally fail to understand. Why on earth everyone's taxation records are on-line, available for everyone to browse.

You see, in Norway, all well known news or business portals have enabled a form into the Skattelister (tax records) data set . So, if you are curious enough to know how much a friend of yours made throughout a tax year, you type his/her first and last names and then you get all sorts of nice information such as:
  • The exact amount of income of the person.
  • The exact amount of tax they paid.
  • The exact valued/declared amount of other property entries they have
  • Nice comparative graphs to see how the person's income compares to the national/regional/average.
  • Nice economic indicators of your income expressed in percentage of tax contributed to useful things (i.e. you paid %percentage of a stipendship salary, of a hospital operation).
On one side, this level of transparency promotes some sort of social justice order. You have valid data to observe the distribution of income. You can also spot the injustice by watching the logistical tricks of the super reach (they have zero income or zero property, as they skilfully transfer their income to funds or other financial arrangements abroad).

On the other hand, the data availability creates certain information and generic security risks. I explain what I mean:

  • Each tax record reveals your age (4 digits). Every Norwegian has a social security number (fød.nummer)  of 11 digits in the form ddmmyynnnnn. Two of these digits are revealed. So, no big problem for brute force attacks, but still, there are other laws that prohibit the display of the year of birth without the permission of the individual.
  • The same goes for your postcode (and hence the full details of your house address).
Apart from the fact that many passwords are made by using the birth year and the address as combination, if I was a burglar and wanted to see which houses I could "visit", I have hit a goldmine!

Apart from privacy concerns and identity theft scenarios, who is the idiot that decided that my entire data should be online to everyone, without my permission? The Norwegian Data Protection authority is sleeping quite heavily at the moment. Somebody should wake them up!

Eλλάδα,Τουρκία με τα μάτια ενός Βρετανού συγγραφέα



(Σημείωση: To To άρθρο αυτό είναι αναδημοσίευση του άρθρου στον ιστότοπο omhroi.gr . To αρχικό άρθρο μαζί με τα σχόλια των χρηστών του αναφερθέντος ιστότοπου βρίσκεται εδώ .)
 
Διαβάζοντας τα νέα σε ένα break από τον προγραμματισμό, σταμάτησα στη βρετανική Γκάρντιαν. Είδα μια εισαγωγή για ένα βιβλίο και μου προξένησε τεράστια εντύπωση. Ο Louis de Bernieres είναι ένα άτομο που δεν είναι ο απλός τουρίστας στην Ελλάδα. Είναι όμως ο συγγραφέας του "Birds without wings". Ανήκει πολιτικά στο Κέντρο και, τουλάχιστον για μένα, παρόλο που διαφωνώ με μερικά λεγόμενα, έδωσε με τον πλέον γλαφυρό τρόπο, μια περιεκτική θεώρηση των σχέσεων Ελλάδος Τουρκίας, αγγίζοντας απλοποιημένη Ιστορία και σχολιάζοντας θέματα που μας απασχολούν με δόση σαρκασμού.

Έκανα λοιπόν τον κόπο να ρίξω μια ελεύθερη μετάφραση στα Ελληνικά στα περισσότερα μέρη του κειμένου που αποτελεί εισαγωγική παρουσίαση τυ βιβλίου του, γιατί αξίζει τον κόπο να διαβαστεί η περιγραφή του.

Επειδή φιλόλογος δεν είμαι και το κείμενο δεν έχει μεταφραστεί ολόκληρο, θα το βρείτε στην Αγγλική σε αυτήν εδώ τη διεύθυνση.

Με το μπαρδόν για όποια ορθογραφικά λάθη.

Φιλικά


Ο Γιώργος Σεφέρης ξεκινά ένα από τα πιό διάσημα ποιήματά του με τα λόγια «Όπου και να ταξιδέψω, η Ελλάδα με πληγώνει», έγραψε σαν Έλληνας σε μια περίοδο κατά την οποία η χώρα του ήταν σε αναβρασμό, και πληγώθηκε από την Ελλάδα με έναν τρόπο που κανένας ξένος σαν και μένα δεν μπορεί να πληγωθεί. Γράφοντας το 1936, είδε την Ελλάδα σαν ένα μέρος που «δεν ξέρουμε τίποτα, δεν ξέρουμε ότι είμαστε όλοι άνεργοι ναύτες», ένα μέρος που είναι στο πουθενά, που οι κάτοικοι δεν μπορούν να κρατηθούν από τη φυγή, αλλά (σαν μέρος) που «ταξιδεύει, πάντοτε ταξιδεύει».

Δεν ήξερε ότι η Ελλάδα ταξίδευε προς ένα παγκόσμιο πόλεμο και ξένη κατοχή, έναν εμφύλιο, μια μακρά περίοδο απαξίωσης της Αριστεράς, που σμήλευσε τη χούντα. Αλλά στα σίγουρα, όλα αυτά θα τον πλήγωναν. Από την άλλη μεριά όμως, νομίζω ότι θα χαίρονταν πολύ με την είσοδο της Ελλάδος στην Ε.Ε., τη νεότερη αφοσίωσή της να ορθοστατήσει, τη δημοκρατική της εξέλιξη και την επιτυχία της στη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων - άν και ολόκληρος ο κόσμος περίμενε χαρούμενα την αποτυχία τους όταν κάτι θα πήγαινε στραβά. Η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα σταμάτησε απλά να ταξιδεύει και η άφιξή της έχει αρχίσει.

Η δική μου σχέση με την Ελλάδα είναι μια που άλλαξε τη ζωή μου κατά τέτοιο τρόπο που τελικά απέφερε πολύ περισσότερα από αυτά που γράφω στη νουβέλα μου. Είναι μια σχέση που επέφερε αγάπη αλλά και δυσκολία, υπερβολική ενόχληση αλλά και ευχαρίστηση. Σαν τους περισσότερους ξένους, πρωτοπήγα εκεί σαν τουρίστας. Ήμουν στα 28 μου, με μια γυναίκα που, χωρίς να το ξέρω, προσπαθούσε να βρει τρόπο να ξεφορτωθεί τη σχέση μας. Περάσαμε δυό βδομάδες σε ένα απαίσιο μέρος της Κέρκυρας, γεμάτο αλογόμυγες, με τις ηχηρές ντισκοτέκ όλο το βράδι και τα γαβγίζοντα σκυλιά που τις συνόδευαν. Οι γείτονές μας στα δωμάτια ήταν ένας πατέρας και γιός από τη Γλασκόβη, και οι δυό χασάπηδες, που ήρθαν στην Ελλάδα γιατί υπολόγισαν ότι ακόμα και με το κόστος του αεροπορικού ταξιδιού συνυπολογιζόμενο, ήταν φθηνότερο να μεθάς για δυό βδομάδες στην Ελλάδα παρά στη Γλασκόβη. Έβγαιναν μόνο το βράδι και τη μέρα κοιμόντουσαν από τα μεθύσια τους. Ήταν χοντροκομμένοι και άσπροι σα βρυκόλακες.

Η πέτρινη παραλία ήταν γεμάτη με γόπες και τενεκεδάκια μπύρας. Μου άρεσε το κρασί και το φαγητό, αλλά αυτό ήταν μια καλή αρχή.

Την τελευταία βραδιά, η λεγάμενη μου έφερε τα κακά μαντάτα. Έμαθα ότι με παράτησε και κάθοντας στην άκρη του κρεβατιού καθώς τα σκυλιά γάβγιζαν, μιλούσαμε για το τι πραγματικά θέλουμε από τη ζωή μας. Ήταν σε αυτή τη στιγμή απόγνωσης που η Μούσα με χτήπησε φιλικά στον ώμο και μου υπενθύμισε αυτό που ήθελα από τα 12 χρόνια μου, να γίνω συγγραφέας. Επτά χρόνια αργότερα έγραψα τη πρώτη μου νουβέλα. Αυτή που έγραψα όταν επέστρεψα από την Κέρκυρα δε είδε ποτέ το φως της μέρας, αλλά ήταν καλή και αναγκαία εξάσκηση.

Είχα ορκιστεί να μην επιστρέψω ποτέ στην Ελλάδα αλλά τελικώς κατάλαβα ότι έπρεπε να υπάρχει ένας εξορκισμός. Πέρασα δύο ανέμελες βδομάδες μόνος μου, σε ένα υπέροχο κομμάτι της Κέρκυρας, κάνοντας γυμνός ηλιοθεραπεία σε μια μεγάλη ερημική παραλία. Βρήκα φίλο το Νίκο, έναν Έλληνα σερβιτόρο και αγρότη, που ενθάρρυνε το ενδιαφέρον μου για τη μουσική που έπαιζε κάθε βράδι στην ταβέρνα του. Μου έγραψε τα ονόματα «Χατζιδάκης, Ξαρχάκος, Θεοδωράκης». Μου είπε να μην αγοράζω τίποτα από τα σουβενίρ αλλά να πάω σε ένα σωστό δισκάδικο. Ανακάλυψα ότι για χρόνια η Ελλάδα απολάμβανε την καλύτερη μουσική στον κόσμο γιατί όλοι οι κορυφαίοι μουσικογράφοι έγραφαν με τους στίχους των καλύτερων ποιητών. Είναι κάτι που δεν μπορεί να το φανταστεί κάποιος στη Βρετανία, με τους εκεί μουσικογράφους να απασχολούνται συνεχώς με το πως θα εντυπωσιάσουν τους συναδέρφους τους και τους ποιητές να μην γράφουν ή να μην μπορούν να γράψουν στίχους. Από τη μουσική πήγα στην ποίηση-Σεφέρη, Σικελιανό, Καβάφη,. Ελύτη, Ρίτσο, Γκάτσο – και τα γραφόμενά τους έγιναν σε τέτοιο βαθμό μέρος της διανόησης και γραμματοσύνης μου, που δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτά. Δεν νομιίζω ότι έχουμε κάτι αντίστοιχό τους.

Όλα αυτά ήταν αποζημίωση για την απογοήτευση της ανακάλυψης ότι η Ελλάδα δεν είναι πλέον η γη των φιλόσοφων που φανταζόμουν κατά τη διάρκεια των κλασσικών μου σπουδών στη Φιλοσοφική του Μάντσεστερ. Άνθρωποι σαν και μένα πήγαιναν στην Ελλάδα περιμένοντας να δουν άτομα ντυμένα σε τόγκα και να κρατούν πάπυρους. Η Ελλάδα, πάντως, δεν έχει σημαντικούς μοντέρνους φιλόσοφους, και, παρόλο που ονομάζει δρόμους με αρχαίες μεγαλοπρέπειες, καμιά σχέση δεν βρίσκεται στην πραγματικότητα. Οι μοντέρνοι Έλληνες κοιτούν τη χρυσή εποχή όχι στην Αθήνα του Περικλή αλλά στο Χριστιανικό Βυζάντιο. Η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία έχει ακόμα απόλυτο μονοπώλειο όσον αφορά την ιστορική και μεταφυσική αλήθεια και οι άνθρωποι έχουν συναισθηματικό δεσμό με αυτή. Είναι μύθος αλλά οι Έλληνες παραμένουν σαφέστατα ευγνώμονες στην Εκκλησία για την διατήρηση των παραδόσεών τους από τους άξεστους Τούρκους. Προσωπικά θεωρώ απαίσια τη λατρεία που επιδεικνύουν στους Ιερείς, και παρόλο που η χώρα παράγει καλούς ποιητές και μουσικούς, δεν μπορεί να γαλουχήσει αυθεντική σκέψη.

Η θετική πλευρά της Εκκλησίας είναι ότι τα Μυστήρια και οι γιορτές είναι παντελώς συνυφασμένα στην Ελληνική κοινωνική ζωή και αποτελούν μέρος του τρόπου που οι Έλληνες γλεντούν, και σε αυτό αριστεύουν. Ρωτούν μερικοί για τη σχέση μου με την Ελλάδα, μερικώς διότι υπήρχε μια διαφωνία σχετικά με το άν υπήρξα δίκαιος με τους Αριστερούς παρτιζάνους στο Β Παγκόσμιο. Η διαφωνία δημιουργήθηκε επίτηδες από τη «Γκάρντιαν», όταν έστειλε ένα δημοσιογράφο στην Ελλάδα να «ενημερώσει» τους πρώην αντιστασιακούς ότι τους είχα προσβάλλει δήθεν, και να κάνουν ρεπορτάζ για την προσβολή τους (βρήκε επίσης και έναν που έλεγε ότι ήταν ο καθεαυτό Κάπταιν Κορέλι. Νομίζω ότι υπάρχουν έξι από αυτούς μέχρι αυτή τη στιγμή). Μια Ελληνική εφημερίδα ενίσχυσε αυτή την ιστορία με τίτλο «Το Μαντολίνο της Γκεστάπο». Προσβλήθηκα τόσο πολύ που ορκίστηκα να μην ξαναπατήσω στην Ελλάδα, ένας όρκος που κράτησε μόλις δύο βδομάδες.

Ένα από τα προβλήματα με την Ελλάδα του 20ου αιώνα ήταν ότι τα πολιτικά τους ήταν υπερβολικά πολωμένα. Ή κάποιος ήταν κάργα αριστερά ή κάργα δεξιά, κέντρο δεν υπήρχε. Επειδή είχα κατηγορήσει τους Αριστερούς, με είπαν φασίστα, ενώ οι Δεξιοί νόμιζαν ότι ήμουν με το μέρος τους. Είχα ένα απαίσιο αίσθημα μόνον με τη σκέψη του να προσπαθήσω να τους εξηγήσω ότι σαν φανατικός κεντρώος, είχα ίση απέχθεια και για τις δυό πλευρές, και τους ευχόμουνα εξίσου κόλαση. Νομίζω ότι έσφαλα που δεν άδραξα την ευκαιρία με τον Κάπταιν Κορέλι, την περίοδο του Λευκού Τρόμου, όταν οι Αριστεροί διώκονταν στην ακροδεξιά σύγκρουση μετά τον εμφύλιο. Δεν ήταν βέβαια στα ενδιφάροντά μου καθώς όλα αυτά εξελίχθηκαν στην Κεφαλονιά, αλλά άφησε μια ανισορροπία.

Και καθώς το νησί είναι και αριστερό, δεν νομίζω να μου κάνουν ποτέ δημόσια προτομή, παρά το τουριστικό μπουμ. Οι Έλληνες κομμουνιστές έχουν τη συνήθεια να τοποθετούν σλόγκαν και ακρονύμια με τεράστια άσχημα κόκκινα γράμματα σε όλα τα διάσημα μέρη, και έτσι ξέρω ότι δεν αγαπούν πραγματικά την πατρίδα τους. Αλλά επιτέλους, η Ελλάδα φτιάχνει ένα δυνατό πολιτικό Κέντρο, και αυτό θα αποτελέσει τη σωτηρία των διανοούμενων αλλά επίσης και την πολιτική και κοινωνική σωτηρία.

....Ένα από τα πιο περίεργα της Ελλάδας είναι ότι δεν είναι μια χώρα με την συνήθη έννοια. Είναι χιλιάδες μέρη που συνδέονται αλλά και χωρίζονται από τη θάλασσα...Ακόμα και τα ονόματα το μαρτυρούν αυτό. Για παράδειγμα, η κατάληξη «..άκης» μάλλον δηλώνει Κρητική καταγωγή, ενώ το «...όγλου» έρχεται από τη Μικρά Ασία. Μετά από έναν καταστροφικό και κακουπολογιμένο πόλεμο στον οποίο ηττήθηκαν από τον Κεμάλ Ατατούρκ, οι Έλληνες Ορθόδοξοι της Μικράς Ασίας εξορίστηκαν ενώ ο Κεμάλ πήρε τους περισσότερους Έλληνες μουσουλμάνους. Τότε φαίνονταν καλή ιδέα, αλλά άφησε πίσω του μια απαίσια νοσταλγία για χαμένες πατρίδες. Επειδή η ταυτότητα καθορίζονταν με θρησκευτική βάση, η Τουρκία πήρε άτομα που μιλούσαν την Ελληνική Γλώσσα και είχαν Ελληνικές συνήθειες και η Ελλάδα παρέλαβε Τουρκόφωνους με Τουρκικές συνήθειες. Και η ειρωνία είναι ότι οι απόγονοι και των δύο προσφυγικών πλευρών θεωρούν την άλλη χώρα ώς χαμένο παράδεισο, ώς κέντρο πολιτισμένης ζωής.

Εγώ βλέπω τις δύο χώρες σαν Κάιν και Άβελ, με τη καθεμιά να έρχεται εκάστοτε στη ρόλο του Κάιν. Και οι δυό είχαν πολέμους ανεξαρτησίας απέναντι στην άλλη. Η σφαγή των Ελλήνων στη Χίο από τη μια μεριά για παράδειγμα και από την άλλη ολόκληρος ο Μουσουλμανικός πληθυσμός της νοτιοανατολικής Ελλάδας αξαφανίστηκε στην πόλεμο της (Ελληνικής) ανεξαρτησίας.

Ενδιαφέρον έχουν επίσης τα κοινά σημεία ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Τουρκία. Τούρκοι και Έλληνες είναι υπερβολικοί εθνικιστές, κάτι που με ενοχλεί και στους δύο. ‘Εχουν την ίδια μαγειρική, παρόλο που η Τουρκική σήμερα (και μάλλον προσωρινά) είναι πιο σοφιστικέ. Έχουν την συγκινητική και υπερβολική αίσθηση της προσωπικής τιμής που οι Έλληνες αποκαλούν φιλότιμο και η οποία δημιουργεί ένα σωρό προβλήματα, αλλά επίσης εξηγεί το λόγο που έχουν μια φανατική αίσθηση φιλοξενίας στους ξένους, ενώ από την άλλη μεριά δεν αισθάνονται την υποχρέωση να είναι σωστοί μεταξύ τους.

Είναι γνωστό ότι Έλληνες και Τούρκοι μουσικοί δεν έχουν πρόβλημα να δουλεύουν μαζί, και έχουν και μια ενοχλητική συνήθεια να κλέβουν τις ποπ επιτυχίες του άλλου και να αλλάζουν μόνο τα λόγια....Και όλα αυτά γιατί, κατα τη διάρκεια των Οθωμανικών χρόνων, Έλληνες και Τούρκοι συζούσαν για 400 χρόνια.

Στο παρελθόν μου προξενούσε αηδία η Ελληνική Τουρκοφοβία. Πάντοτε έπαιρνε τη μορφή του «Ένας από τους καλύτερούς μου φίλους είναι Τούρκος...αλλά είναι όλοι τους βάρβαροι». Και οι Έλληνες σπεύδουν να αυτο-ορίζονται ώς μη Τούρκοι μεταξύ άλλων. Αυτό ήταν πάντοτε παράξενο εάν κάποιος αναλογιστεί την κοινή ιστορία και πολιτισμική επίδραση και δεν είναι εποικοδομητικό να ορίζεσαι με όρους αρνητικούς.

Η εξήγηση κρύβεται στη γαλούχηση της βαρβαρότητας (παρόλο ποι οι Τούρκοι δεν έκαναν ποτέ τίποτα χειρότερο στους Έλληνες από ότι οι Έλληνες μεταξύ τους κατά τη διάρκεια του εμφύλιου) και η Ελλάδα πάντοτε θεωρεί ότι είναι ο μικρός Δαβίδ που ηρωικά στέκεται απέναντι σε έναν βρυχόμενο, απρόβλεπτο και μάλλον βρωμιάρη Γολιάθ. Οι Τούρκοι θεωρούν τους Έλληνες σαν φαγουρόσκονη στο σώβρακο, όχι ιδιαίτερα επικίνδυνους αλλά εκπληκτικά ενοχλητικούς. Τους αρέσει να υπερρίπτανται των Ελληνικών νησιών, για να υποχρεώσουν την Ελληνική Πολεμική Αεροπορία να εμπλακεί. Αλλά μέχρι να φτάσουν επί τόπου οι Έλληνες, οι Τούρκοι με τα αστειάκια έχουν συνήθως εξαφανιστεί. Όταν δεν εξαφανίζονται, εμπλέκονται σε εικονικές αερομαχίες, διασκεδάζοντας και κάνοντας καλή εξάσκηση. Κάποιος παργματικά αναρωτιέται γιατί δεν το κανονίζουν πιο επίσημα σαν αέρια εξάσκηση.

Αυτό που πραγματικά τους χωρίζει όσο οτιδήποτε άλλο είναι η θρησκεία. Το Ισλάμ είναι πολύ πουριτανικό και κάνει τους Τούρκους περισσότερο θεοσεβούμενους παρά ευδιάθετους και ηδονολάτρες. Αυτό τους έθιξε και καλλιτεχνικά και δεν μπορούν να απολαύσουν ούτε το κρασάκι τους δίχως ενοχές. Δυστυχώς, και το Ισλάμ και η Ελληνική Ορθοδοξία είναι πατριαρχικά, εξουσιαστικά και δογματικά καθεστώτα και έχουν προφανή συμφέροντα να διατηρούν διαιρέσεις. Το πράττουν με το να καλλιεργούν και να γιορτάζουν τη μνήμη Ιερομάρτυρων και ιστορικών γεγονότων.

Στην Ελλάδα η Εκκλησία θεωρεί ότι δεν είσαι Έλληνας άν δεν είσαι Έλληνας Ορθόδοξος, και στην Τουρκία έχουμε μια μακρά ιστορία καταπίεσης ή περιθωριοποιήσης για οτιδήποτε δεν είναι αυστηρά Τουρκικό, αλλά έρχεται στο τέλος της. Σου λένε ότι 99 τοις εκατό των Τούρκων είναι μουσουλμάνοι αλλα αυτό αγνοεί το σημαντικό ποσοστό των Αλεβιτών. Μπορεί να είναι κάπως μουσουλμάνοι. ¨εχουν συνήθως μαγαζιά γιατί δεν μπορούν να βρουν δουλειά στο δημόσιο....

Οι Έλληνες έχουν τη λέξη ξενιτιά, που σημαίνει εξορία, και δίνει βάση στα πιό έντονα αισθήματα νοσταλγίας. Μπορεί να είμαι Βρετανός, και οι Έλληνες Σταλινιστές να με μισούνε, αλλά κάτι αισθάνομαι κάθε φορά που είμαι μακριά από την Ελλάδα για πολύ καιρό. Αυτό που μου λείπει μπορεί να ακούγεται πολύ κλισέ, όπως ένα γεύμα στην Πλάκα, μια τσάρκα στην πάντοτε σαραβαλιασμένη αγορά στο Μοναστηράκι. Και άλλα πάλι είναι πιο εκλεπτυσμένα, μια ωρίτσα στο δισκοπωλείο του Νάκα, μια επίσκεψη στο μουσείο της Ακρόπολης. Άλλα πάλι πιο αισθησιακά, να σταθώ σε μια κοιλάδα με θυμάρι και ρίγανη που σφίζει τόσο από τη βοή της μέλισσας που είναι δύσκολο να κάτσεις, ή να βγώ έξω σε μια μπόρα του Οκτώβρη σαν και αυτές που κρατάνε για τρείς μέρες.

Δε θα αισθανθώ ποτέ νοσταλγία για τους χειρότερους ταξιτζίδες του κόσμου, την απαίσια σκληρότητα απέναντι στις γάτες και την Τουρκοφοβία, αλλά ώρες ώρες αισθάνομαι ότι η πραγματικότητα αναδύεται. Είναι σαν να βρίσκεσαι στο ένα άκρο σε ένα λουρί σκύλου, από αυτά που έχουν το ελατήριο. Σαν μια ενόχληση στο στομάχι. Είναι αυτό που με σταματά στο δρόμο όταν σκέπτομαι ‘Γιατί είμαι εδώ όταν θα μπορούσα να είμαι εκεί;’ Ετσι κυρίως με πληγώνει η Ελλάδα! Ζω σε ένα καθεστός ξενιτιάς χωρίς να είμαι Έλληνας.

Louis de Bernieres 

O Στρατηγός, το οικοσύστημα των εξοπλισμών και το φάντασμα της Δημοκρατίας


(Σημείωση: To άρθρο αυτό είναι αναδημοσίευση του άρθρου στον ιστότοπο omhroi.gr . To αρχικό άρθρο μαζί με τα σχόλια των χρηστών του αναφερθέντος ιστότοπου βρίσκεται εδώ .)


Στα πενήντα χρόνια προσφοράς του, ώς Στρατηγός, ανώτατο κυβερνητικό στέλεχος και τελικώς τριακοστός τέταρτος Πρόεδρος των ΗΠΑ, η προσωπικότητά του Ντγάιτ Άιζενχάουερ αποτελεί έναν από τους θεμέλιους λίθους της Αμερικανικής πολεμικής μηχανής, σε θέματα δομής, οργάνωσης και διαμόρφωσης της δογματικής νοοτροπίας της. Από την κατατρόπωση των Γερμανών στη Βόριο Αφρική το 1942, στο D Day του 1944 και την αρχή του τέλους της άλλοτε κραταιάς Γερμανικής πολεμικής μηχανής, θεωρείται ένας από τους βασικούς συντελεστές της απελευθερωμένης Ευρώπης και ένας από τους πρώτους ηγέτες της Βοριο-Aτλαντικής συμμαχίας. Είδε τη χώρα του να νικά και να αποκτά δύναμη, την εποχή που Ευρώπη και Ιαπωνία προσπαθούσαν να ξαναχτίσουν την υποδομή τους από τις στάχτες. Το 1953, ώς Πρόεδρος των ΗΠΑ, μπήκε στην τρικυμία του Ψυχρού Πολέμου και συνειδητοποίησε κάποια σημαντικά πράγματα. Θα μπορούσα να αναφέρω περισσότερα, αλλά ο σκοπός δεν είναι η έκθεση ακόμα μιας βιογραφίας. Διαβάστε άν έχετε χρόνο.

Η ουσία αγαπητοί αναγνώστες βρίσκεται στην αποχαιρετιστήρια ομιλία του Άιζενχάουερ, το Γενάρη του 1961, στην οποία τα προαναφερθέντα σημαντικά συμπεράσματα εκθέτονται. Αποσπάσματα αυτής της ομιλίας παραθέτω εδώ, διαλέγοντας κομμάτια που είναι φρικιαστικά επίκαιρα σήμερα, όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά για ολόκληρο τον «πολιτισμένο» κόσμο.

O απερχόμενος Άιζενχάουερ έδωσε τις ευχές του στο διάδοχό του. Eυχαρίστησε το Κονκγρέσσο. Αναφέρθηκε στις νικηφόρες πολεμικές περιπέτειες της Αμερικής, ανέλυσε την αξία της θυσίας για την προστασία της ελευθερίας, αξιοπρέπειας και συνέπειας και την πάντοτε επίκαιρη παρουσία των διεθνών κρίσεων. Και φτάνει σε ένα σημείο στην πολεμική μηχανή και το ρόλο που αυτή έπαιξε στην θωράκιση της Αμερικής, λέγοντας:

”Βασικό στοιχείο για την διατήρηση της Ειρήνης αποτελεί η πολεμική μας υποδομή. Τα όπλα μας πρέπει να είναο φοβερά, έτοιμα για άμεση χρήση, σε τέτοιο σημείο ώστε κανένας επίδοξος επιτιθέμενος εχθρός να μην σκέπτεται να ρισκάρει την καταστροφή του.

Η πολεμική μας οργάνωση σήμερα έχει ελάχιστη σχέση με αυτή των προκατόχων μου σε καιρό ειρήνης, ή αυτή των μαχητών του Β ΠΠ ή της Κορέας

Μέχρι την πιο πρόσφατη σύρραξη του κόσμου,. οι ΗΠΑ δεν είχαν βιομηχανία όπλων....Η συνύπαρξη μιας τεράστιας στρατιωτικής υποδομής και μιας μεγάλης βιομηχανίας όπλων είναι κάτι το καινούργιο για την Αμερικανική εμπειρία. Οι συνολικές συνέπειες – οικονομικές, πολιτικές, ακόμα και πνευματικές- είναι αισθητές σε κάθε πόλη, σε κάθε πολιτειακό ίδρυμα, κάθε κυβερνητικό γραφείο. Αναγνωρίζουμε την ύστατη ανάγκη για αυτή την εξέλιξη. Αλλά από την άλλη, δε θα πρέπει να αποτύχουμε να κατανοήσουμε τις αρνητικές επιπτώσεις της. Οι κόποι μας, οι πηγές και ολόκληρο το βιός μας αναμιγνύονται με αυτές, όπως επίσης και η δομή της κοινωνίας μας.

Σε επίπεδο κυβερνητικό, πρέπει να προφυλαχτούμε από την απόκτηση μη θεμιτής σκόπιμης ή τυχαίας επιρροής από το στρατιωτικο/βιομηχανικό σύμπλεγμα. Η δυνατότητα για καταστροφική αναδύηση κατάχρησης εξουσίας υπάρχει και θα επιμείνει.

Δεν πρέπει ποτέ να επιτρέψουμε στο βάρος αυτού του συνδυασμού να θέσει υπό απειλή τις ελευθερίες μας ή όποιες δημοκρατικές διαδικασίες. Δεν πρέπει να δεχόμαστε τίποτα χωρίς κρίση, μόνο άγρυπνη και γνωστική πολιτική συνείδηση θα σχηματίσει το σωστό συνδυασμό τεράστιων βιομηχανικο/στρατιωτικών μέσων και των ειρηνικών μεθόδων και σκοπών μας, ώστε ασφάλεια και ελευθερία να συνυπάρχουν μαζί......

Ένας άλλος παράγοντας ισορροπίας σχετίζεται με το στοιχείο του χρόνου. Εσείς εγώ και η κυβέρνησή μας πρέπει να αποφύγουμε το «ζήσε το σήμερα», αλόγιστα καταναλώνοντας για τη δική μας ευκολία τις πολύτιμες πηγές του αύριο. Δεν μπορούμε να υποθηκεύσουμε τα περιουσιακά στοιχεία των εγγονιών μας χωρίς να ρισκάρουμε επίσης την απώλεια της πολιτικής και πνευματικής τους κληρονομιάς. Θέλουμε η δημοκρατιά να επιβιώσει για όλες τις επερχόμενες γενιές, όχι να γίνει το χρεωμένο φάντασμα του αύριο. ”

#####

40 χρόνια αργότερα μετά τα λόγια του Άιζενχάουερ, την 11η Σεπτέμβρη, ο Αμερικανός πρόεδρος προσπαθεί να κρύψει την αμηχανία και το σόκ του μαθαίνοντας το τελευταίο χτύπημα των τρομοκρατών στους διπλούς πύργους και στο πεντάγωνο, στο μέσο μιας σχολικής εκδήλωσης στην οποία βρίσκονταν. Απεγνωσμένοι αθώοι άνθρωποι άφηναν χωρίς καμιά ελπίδα βοήθειας την τελευταία τους πνοή στην πύρινη κόλαση, στις στάχτες του Ground Zero. Η αντίδραση άμεση. Πόλεμος στο Ιράκ, για να δείξουν το πως η πολεμική μηχανή θα λύσει το πρόβλημα της τρομοκρατίας με το να ισοπεδώσει κυρίως το βιό και τη ζωή θυμάτων δικτατορικών καθεστώτων. Έως σήμερα, η πολυπόθητη δημοκρατία δεν φαίνεται πουθενά, σε μια χώρα που πετρέλαιο μπορεί ακόμα να παράγει, αλλά ύδρευση, περίθαλψη και δημόσια ασφάλεια είναι πιο χειρότερα και από την εποχή του Σαντάμ. Το φάντασμα της δημοκρατίας του Αιζενχάουερ πλανιέται. Η δε υποθήκη της περιουσίας των εγγονιών έχει φτάσει στο απροχώρητο.

Λίγα χρόνια αργότερα, η Ελλάδα καλωσορίζει για μια ακόμη πολυπόθητη φορά τους Ολυμπιακούς αγώνες, διαψεύδοντας τις πικρόγουστες προβλέψεις διάφορων παραγόντων περί χάους διεξαγωγής. Τα πάντα πάνε ρολόι, τα συγχαρητήρια ακολουθούν για να φτάσουμε στη σημερινή «επίβλεψη» της Ελληνικής οικονομίας. Τέρμα στις γιορτές, αρχή στη μεγάλη δίαιτα, ή τέλος πάντων, δίαιτα για τους πολλούς.

Η συνέπεια της εξάπλωσης του στρατιωτικο/βιομηχανικού συμπλέγματος, πέραν των λεχθέντων του Άιζενχάουερ, είναι ο σχηματισμός ενός εξοπλιστικού «οικοσυστήματος». Στην κορυφή, οι Αμερικανοί, Βρετανο/Γαλλο/Γερμανοί και Ρωσία, που παράγουν τα όπλα, οι φάλαινες άς πούμε, στη μέση χώρες όπως το Πακιστάν, η Ινδία, η Κίνα, που έχουν και φυσικούς πόρους και εργατικό δυναμικό τεράστιο. Και στον πάτο, βρίσκονται οι χώρες που αγοράζουν μαζικά, δεν έχουν όμως ούτε το εργατικό δυναμικό σε αριθμούς άλλων χωρών, ούτε τις χρηματικές πηγές. Δεν λέω ονόματα χωρών, τα παραδείγματα εννοούνται.

Είμαι ψυχρός υπολογιστής. Δεν επικροτώ ηθικά, αλλά καταλαβαίνω στρατηγικά γιατί οι Αμερικανοί πήγαν στο Ιράκ. Ήταν θέμα χρόνου και αιτιών που οι ίδιοι μεθόδευσαν. Κάποτε, έστελναν το Ράμσφελντ να τους πουλήσει όπλα, το 70 και το 80. Τα βίντεο υπάρχουν. Με το μπάχαλο της Σαουδικής Αραβίας, έπρεπε να βρουν πετρέλαιο κάπου αλλού. Ο Σαντάμ από εχθρός έγινε φίλος και μετά πάλι εχθρός.

Δικαιολογώ επίσης και τον Τσένι. Το κάθε Ράπτορ, σημαίνει δέκα χρόνια σίγουρης εργασίας για Αμερικανούς πολίτες. Σημαίνει χρήματα μέρος των οποίων θα μείνουν σε Αμερικανικά σπίτια, υπονομεύοντας λιγότερο την περιουσία των εγγονιών. Άς υπερχρέωσε η Χάλιμπέρτον τον Αμερικανικό στρατό. Και πάλι τα χρήματα επέστρεψαν σε ένα ποσοστό στην Αμερική και στις θέσεις εργασίας που η εταιρία αυτή δημιούργησε εκεί.

Στην Ελλάδα, παίρνουμε Μιράζ, F16, Πάτριοτ...όλων των ειδών τα καλούδια σε ποσότητες χοντρικής με τιμές λιανικής. Αλλά το άν πραγματικά χρειαζόμαστε αυτές τις ποσότητες, το γιατί παίρνουμε με τιμές λιανικής, πόσα χρήματα μένουν στην Ελλάδα και πόσο υποθηκεύουμε όχι μόνο το μέλλον των εγγονιών μας αλλά και το δικό μας είναι ένα λεπτό θέμα. Είναι θέμα Εθνικής Ασφάλειας και άν ποτε συζητηθεί, θα είναι με κλειστές τις πόρτες.

Έστω, ότι ανεχόμαστε την κατάσταση αυτή και λέμε, «Εντάξει, αφού είμαστε τόσο…ασυνάρτητοι να ψηφίζουμε τους ίδιους , άς ζήσουμε με αυτό». Αλλά είναι και το άλλο. Αντί να κάνουν μια ΧάλιΜπέρτον και να πουν «θέλουμε κύριοι καθαρίστριες, σοβατζίδες, χαμάληδες, γιατί όπως και να το κάνουμε ο στρατιώτης πρέπει να φάει, να έχει καθαριότητα και να βγάλουμε και μεις καμιά δεκάρα, να δημιουργήσουμε θέσεις εργασίας αντί να ψαρεύουμε ανύποπτα άτομα με το στανιό» οι κύριοι αυτοί λένε «όχι, δεν έχουμε χρήματα (τα έφαγαν τα offsets), πρέπει όλοι να υπηρετούν την Πατρίδα».

Φτάνουμε έτσι στον πάτο του πάτου του οικοσυστήματος και την αναβίωση του χειρότερου φόβου του Στρατηγού Αιζενχάουερ . Στο φάντασμα της Δημοκρατίας. Στον υπόχρεο στράτευσης, που πρέπει να δώσει χωρίς μισθό και ασφάλιση χρόνο από τη ζωή του, που πρέπει να υποστεί την ταπείνωση των όποιων κακοηθέστατων στελεχών μπορεί να υπάρχουν. Επίσης, στον ανυπότακτο, ο οποίος προσπαθώντας κυρίως να διασφαλίσει τη δική του ελευθερία, στιγματίζεται, απειλείται με «συνέπειες» και νομολογίες πολλαπλών ερμηνειών. Στον αντιρρησία συνείδησης, που αντιμετωπίζεται σαν χολέρα, σαν ταμπού από το επίσημο Κράτος.

Στρατηγέ μου, εκεί που είσαι, το ξέρουμε ότι οι πόλεμοι γίνονται για το χρήμα. Αυτό που μάθαμε στην Ελλάδα του 2005 είναι ότι το φάντασμα της Δημοκρατίας ονομάζεται υποχρέωση, φανταριλίκι, υπηρεσία. Προφανώς, άλλες χώρες με αποτελεσματικές Ένοπλες Δυνάμεις κάνουν λάθος. Εμείς οι Έλληνες είμαστε μόνο οι σωστοί.

Πάντοτε Φιλικά

This is the new home of kompioyteras

Right, here we go, this is the new home of my mumblings that previously existed somewhere under the .plymouth.ac.uk and the uio.no domain.

Thank you Google for all the goodies!