Search This Blog

Saturday, June 20, 2015

Ο Τσίπρας οι Μπολσεβίκοι και η Ευρωπαική Ένωση


H Γερμανία θα παίζει πάντοτε έναν καθοριστικό ρόλο στην Ευρώπη, προκαλώντας καταστροφές και μεγάλα γεγονότα. Δεν αναφέρομαι στο Β Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά σε τι οδήγησε σε αυτόν. Η ιστορία επαναλαμβάνεται και μερικά γεγονότα του παρελθόντος έχουν καταπληκτική ομοιότητα με σημερινές καταστάσεις.

Ένα απο αυτά τα γεγονότα, που θα έπρεπε να είναι και στο μυαλό του Έλληνα Πρωθυπουργού καθώς και των ηγετών της ΕΕ, είναι και η συνθήκη Bresk Litovsk του 1918. Δεν προσπαθώ να δώσω πολιτική ή κομματική χροιά στο θέμα, γνωρίζουν όλοι οτι ο πυρήνας του ΣΥΡΙΖΑ αποτελείται απο ακροαριστερά στοιχεία. Απλά προσπαθώ να συγκρίνω δυο γεγονότα μεγάλης σημασίας και να σκιαγραφήσω τι πρέπει να είναι στο μυαλό των ηγετών τότε και τώρα.

Η συνθήκη του Bresk-Litovsk (στα Αγγλικά) έθεσε στην ουσία την ταφόπλακα της συμμετοχής της Ρωσίας στον A' Παγκόσμιο πόλεμο. Ο Λένιν και οι Μπολσεβίκοι συνθηκολόγησαν με τις μεγάλες δυνάμεις (Γερμανία, Αυστρο-Ουγγαρία, Βουλγαρία και Τουρκία) την παράδοση της μισής Ρωσικής Αυτοκρατορικής επικράτειας στη Γερμανία. Ο Λένιν φυσικά και δεν έδωσε γη και ύδωρ χωρίς έναν καλό λόγο. Αυτή του η ενέργεια ήταν υπολογισμένη και του επέτρεψε να γατζωθεί στην εξουσία και να θεμελιώσει επαναστατικές αλλαγές. Οι Μπολσεβίκοι είχαν κερδίσει τον έλεγχο των ορυχείων και μεγάλου κλάσματος εύφορης γης της Ρωσικής επικράτειας πριν προβούν στη συνθηκολόγηση.

Οι ομοιότητες είναι πολλές με την κατάσταση στη σημερινή Ελλάδα και την ΕΕ. Ο πυρήνας του ΣΥΡΙΖΑ μιλάει για ρήξη και μη συνθηκολόγηση. Το ίδιο έλεγε και ο Λέον Τρότσκι, ο οποίος δεν ήθελε ούτε καν να ακούσει τους όρους της Γερμανίας. Στο τέλος όμως ήταν αυτός που υποχώρησε και έτσι ο Λένιν συνθηκολόγησε.

Οι Μπολσεβίκοι ήταν μια νέα δύναμη, άπειρη, όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο Τρότσκι μετά την ουσιαστική υποχώρησή του, χρησιμοποίησε το διάλογο για τη συνθηκολόγηση σαν εφαλτήριο επαναστατικής προπαγάνδας για τους εργάτες, όπως και ο Βαρουφάκης μιλάει για ριζική αλλαγή του μοντέλου λιτότητας ώς προυπόθεση για οικονομική ανάπτυξη στην Ευρώπη (όχι μόνο στην Ελλάδα).

Υπάρχουν όμως και ουσιαστικές διαφορές ανάμεσα στο χτες και στο σήμερα. Οι διαφορές αυτές έχουν τεράστια σημασία σε μια Ευρώπη που στιγματίστηκε απο το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, έναν πόλεμο που άρχισε απο καθαρά οικονομικά αίτια και άφησε τα σημάδια του μέχρι και σήμερα με τις χαμηλοπληθωριστικές πολιτικές, ένα καθαρά γερμανοφοβικό προιόν.

Η Ελλάδα δεν είναι αυτοκρατορία για να δώσει γη και ύδωρ στους ισχυρούς που τη δάνεισαν. Επίσης, ο Τσίπρας δεν είναι Λένιν, όχι μόνο ιδεολογικά αλλά και στρατηγικά, απλούστατα διότι δεν έχει διαχωρήσει την εύφορη (παραγωγικοί άνθρωποι) απο την άγονη γη (άνθρωποι με ιδεολογικές εμμονές σε ξεπερασμένες πρακτικές) στην Ελλάδα. Αυτόν το διαχωρισμό δεν τον έπραξε ο Τσίπρας αλλά και οι προκάτοχοί του, για να είμαστε δίκαιοι. Δεν είναι επαναστάτης, διότι αυτό που ο πυρήνας της παράταξής του προτείνει είναι ξεπερασμένο, και ούτε καν καλώς ορισμένο. Είναι ίσως ο μόνος Έλληνας Πρωθυπουργός που είναι τραγικά μόνος, ακόμα και μέσα στην παράταξή του. Η δύναμη της εμμονής του πηγάζει όχι απο την αποφασιστικότητά του, αλλά απο την αδυναμία του να προτείνει αυτά που ο ίδιος νομίζει πως είναι η λύση, στην ίδια του την παράταξη.

Διαφορές και ευθύνες δεν υπάρχουν όμως μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε αυτό που αυτοί ονομάζουν ηγεσία της ΕΕ. Διότι παρόλο που η ΕΕ δε ζητά τη μισή Ελλάδα, στρουθοκαμηλίζει σε επίπεδο πολιτικής στρατηγικής, μη δεχούμενη να αποδεχθεί την αλήθεια που ακόμα και το ΔΝΤ είπε καθαρά. Το Ελληνικό χρέος όπως και η γενική εικόνα του χρέους του Ευρωπαικού Νότου ΔΕΝ αντιμετωπίζεται χωρίς μείωση χρέους (το δικαιολόγησα αυτό σε προηγούμενο άρθρο μου εδώ, στα Αγγλικά). Η λογική του να θέτεις απο τη μια μεριά ως όρο χρηματοδότησης τη συμμετοχή του ΔΝΤ και μετά να μην αποδέχεσαι αυτά που το ίδιο προτείνει είναι επιεικώς λογικά απαράδεκτη. Με η χωρίς το τραγικό λάθος των πολλαπλασιαστών που (μαζί με την αδράνεια των Ελληνικών κυβερνήσεων) επέτειναν την κρίση, τουλάχιστον το ΔΝΤ έφτασε σε ενα είδος τεχνοκρατικής ειλικρίνειας, απέναντι στο γερμανοκρατούμενο πουριτανισμό που θέλει χώρες (όχι μόνο την Ελλάδα) αδύναμες να αποπληρώσουν χρέη δυσθεώρητων μεγεθών να μένουν στο ίδιο βάσανο.

Επίσης επιεικώς απαράδεκτο είναι να κλείνεις την πόρτα σε 11 εκατομμύρια ανθρώπους, με μόνο αντίδοτο τη δημοσιονομική πειθαρχία μέσω λιτότητας, μιας και συμφέρον των Ευρωπαίων φορολογούμενων είναι να πάρουν πίσω τα χρήματά τους. Οι τεχνοκράτες των δυο πλευρών διαφωνούν για το ύψος των φόρων, τα ισοδύναμα που κλείνουν τρύπες, αλλά κατα τη γνώμη μου, αφήνουν ένα σημαντικό παράγοντα εκτός των εξισώσεών τους. Τα επίσημα στοιχεία (που πολλοί αποκρύπτουν) δείχνουν οτι απο το 2009 έως σήμερα, απο την Ελλάδα έχουν φύγει περισσότερα απο 498000 άτομα παραγωγικών ηλικιών (26-48 ετών), υψηλού μορφωτικού επιπέδου, για το εξωτερικό. Παρόμοια κατάσταση αντιμετωπίζουν η Ισπανία και η Πορτογαλία, Δεν είναι λογικά άτοπο κάποιος να διαφωνεί για το ύψος φόρων και για ισοδύναμα, όταν ο φοροδοτικός ιστός μιας χώρας αποδομείται; Σημασία έχει το πόσο ή το ποιός έχει μείνει για να πληρώσει αυτούς τους φόρους; Νοιάζεται πραγματικά η Γερμανία να πάρει πίσω τα 60 δις Ευρώ που δάνεισε, όταν γνωρίζει η ίδια το οτι η πλειοψηφία των νέων ανθρώπων της Ελλάδας έχουν μετακομίσει μόνιμα στο έδαφός της;  

Η κίνηση απεμπλοκής για μένα είναι απλή και έχει δύο μέρη, τα οποία έχουν κοστολογηθεί απο εκθέσεις γνωστές και στις δύο πλευρές

-Η ΕΕ ας θέσει έγγραφα και ενυπόγραφα έναν ορίζοντα 50ετίας με σαφή αναφορά σε μέτρα ελάφρυνσης του χρέους υπο την προυπόθεση να επιτευχθεί κλιμακούμενη ανάπτυξη και με γενναιόδωρο πακέτο απασχόλησης νέων (26-40 χρονών). Αν δε δοθούν κίνητρα να επιστρέψουν και να μείνουν νέοι άνθρωποι στην Ελλάδα, οποιαδήποτε πολιτική απομείωσης/ελάφρυνσης του χρέους θα αποτύχει.

-Η Ελληνική πλευρά βλέποντας αυτόν τον όρο στο τραπέζι να αποδεχθεί πλεονάσματα του 0.75%, με ολοκλήρωση ιδιωτικοποιήσεων εντός 5ετίας, αύξηση των ορίων ηλικίας στα 68 έτη, μείωση του δημόσιου τομέα κατα 15%, αμυντικών δαπανών κατα 20%, χωρίς αύξηση φόρων και μειώσεις συντάξεων αλλά και ρήτρα παγώματος μισθών 7ετίας.

Οι συμφωνίες γίνονται με αμοιβαίες υποχωρήσεις.  Οι συνταγές υπάρχουν, η δημοσιονομική πειθαρχία δεν είναι απαραίτητα αντιπαραγωγική λιτότητα και η ανάπτυξη έρχεται μόνο όταν νέο αίμα επιστρέφει και παραμένει στην Ελλάδα.