Στα πενήντα χρόνια προσφοράς του, ώς Στρατηγός, ανώτατο κυβερνητικό στέλεχος και τελικώς τριακοστός τέταρτος Πρόεδρος των ΗΠΑ, η προσωπικότητά του Ντγάιτ Άιζενχάουερ αποτελεί έναν από τους θεμέλιους λίθους της Αμερικανικής πολεμικής μηχανής, σε θέματα δομής, οργάνωσης και διαμόρφωσης της δογματικής νοοτροπίας της. Από την κατατρόπωση των Γερμανών στη Βόριο Αφρική το 1942, στο D Day του 1944 και την αρχή του τέλους της άλλοτε κραταιάς Γερμανικής πολεμικής μηχανής, θεωρείται ένας από τους βασικούς συντελεστές της απελευθερωμένης Ευρώπης και ένας από τους πρώτους ηγέτες της Βοριο-Aτλαντικής συμμαχίας. Είδε τη χώρα του να νικά και να αποκτά δύναμη, την εποχή που Ευρώπη και Ιαπωνία προσπαθούσαν να ξαναχτίσουν την υποδομή τους από τις στάχτες. Το 1953, ώς Πρόεδρος των ΗΠΑ, μπήκε στην τρικυμία του Ψυχρού Πολέμου και συνειδητοποίησε κάποια σημαντικά πράγματα. Θα μπορούσα να αναφέρω περισσότερα, αλλά ο σκοπός δεν είναι η έκθεση ακόμα μιας βιογραφίας. Διαβάστε άν έχετε χρόνο.
Η ουσία αγαπητοί αναγνώστες βρίσκεται στην αποχαιρετιστήρια ομιλία του Άιζενχάουερ, το Γενάρη του 1961, στην οποία τα προαναφερθέντα σημαντικά συμπεράσματα εκθέτονται. Αποσπάσματα αυτής της ομιλίας παραθέτω εδώ, διαλέγοντας κομμάτια που είναι φρικιαστικά επίκαιρα σήμερα, όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά για ολόκληρο τον «πολιτισμένο» κόσμο.
O απερχόμενος Άιζενχάουερ έδωσε τις ευχές του στο διάδοχό του. Eυχαρίστησε το Κονκγρέσσο. Αναφέρθηκε στις νικηφόρες πολεμικές περιπέτειες της Αμερικής, ανέλυσε την αξία της θυσίας για την προστασία της ελευθερίας, αξιοπρέπειας και συνέπειας και την πάντοτε επίκαιρη παρουσία των διεθνών κρίσεων. Και φτάνει σε ένα σημείο στην πολεμική μηχανή και το ρόλο που αυτή έπαιξε στην θωράκιση της Αμερικής, λέγοντας:
”Βασικό στοιχείο για την διατήρηση της Ειρήνης αποτελεί η πολεμική μας υποδομή. Τα όπλα μας πρέπει να είναο φοβερά, έτοιμα για άμεση χρήση, σε τέτοιο σημείο ώστε κανένας επίδοξος επιτιθέμενος εχθρός να μην σκέπτεται να ρισκάρει την καταστροφή του. Η πολεμική μας οργάνωση σήμερα έχει ελάχιστη σχέση με αυτή των προκατόχων μου σε καιρό ειρήνης, ή αυτή των μαχητών του Β ΠΠ ή της Κορέας
Μέχρι την πιο πρόσφατη σύρραξη του κόσμου,. οι ΗΠΑ δεν είχαν βιομηχανία όπλων....Η συνύπαρξη μιας τεράστιας στρατιωτικής υποδομής και μιας μεγάλης βιομηχανίας όπλων είναι κάτι το καινούργιο για την Αμερικανική εμπειρία. Οι συνολικές συνέπειες – οικονομικές, πολιτικές, ακόμα και πνευματικές- είναι αισθητές σε κάθε πόλη, σε κάθε πολιτειακό ίδρυμα, κάθε κυβερνητικό γραφείο. Αναγνωρίζουμε την ύστατη ανάγκη για αυτή την εξέλιξη. Αλλά από την άλλη, δε θα πρέπει να αποτύχουμε να κατανοήσουμε τις αρνητικές επιπτώσεις της. Οι κόποι μας, οι πηγές και ολόκληρο το βιός μας αναμιγνύονται με αυτές, όπως επίσης και η δομή της κοινωνίας μας.
Σε επίπεδο κυβερνητικό, πρέπει να προφυλαχτούμε από την απόκτηση μη θεμιτής σκόπιμης ή τυχαίας επιρροής από το στρατιωτικο/βιομηχανικό σύμπλεγμα. Η δυνατότητα για καταστροφική αναδύηση κατάχρησης εξουσίας υπάρχει και θα επιμείνει.
Δεν πρέπει ποτέ να επιτρέψουμε στο βάρος αυτού του συνδυασμού να θέσει υπό απειλή τις ελευθερίες μας ή όποιες δημοκρατικές διαδικασίες. Δεν πρέπει να δεχόμαστε τίποτα χωρίς κρίση, μόνο άγρυπνη και γνωστική πολιτική συνείδηση θα σχηματίσει το σωστό συνδυασμό τεράστιων βιομηχανικο/στρατιωτικών μέσων και των ειρηνικών μεθόδων και σκοπών μας, ώστε ασφάλεια και ελευθερία να συνυπάρχουν μαζί......
Ένας άλλος παράγοντας ισορροπίας σχετίζεται με το στοιχείο του χρόνου. Εσείς εγώ και η κυβέρνησή μας πρέπει να αποφύγουμε το «ζήσε το σήμερα», αλόγιστα καταναλώνοντας για τη δική μας ευκολία τις πολύτιμες πηγές του αύριο. Δεν μπορούμε να υποθηκεύσουμε τα περιουσιακά στοιχεία των εγγονιών μας χωρίς να ρισκάρουμε επίσης την απώλεια της πολιτικής και πνευματικής τους κληρονομιάς. Θέλουμε η δημοκρατιά να επιβιώσει για όλες τις επερχόμενες γενιές, όχι να γίνει το χρεωμένο φάντασμα του αύριο. ”
#####
40 χρόνια αργότερα μετά τα λόγια του Άιζενχάουερ, την 11η Σεπτέμβρη, ο Αμερικανός πρόεδρος προσπαθεί να κρύψει την αμηχανία και το σόκ του μαθαίνοντας το τελευταίο χτύπημα των τρομοκρατών στους διπλούς πύργους και στο πεντάγωνο, στο μέσο μιας σχολικής εκδήλωσης στην οποία βρίσκονταν. Απεγνωσμένοι αθώοι άνθρωποι άφηναν χωρίς καμιά ελπίδα βοήθειας την τελευταία τους πνοή στην πύρινη κόλαση, στις στάχτες του Ground Zero. Η αντίδραση άμεση. Πόλεμος στο Ιράκ, για να δείξουν το πως η πολεμική μηχανή θα λύσει το πρόβλημα της τρομοκρατίας με το να ισοπεδώσει κυρίως το βιό και τη ζωή θυμάτων δικτατορικών καθεστώτων. Έως σήμερα, η πολυπόθητη δημοκρατία δεν φαίνεται πουθενά, σε μια χώρα που πετρέλαιο μπορεί ακόμα να παράγει, αλλά ύδρευση, περίθαλψη και δημόσια ασφάλεια είναι πιο χειρότερα και από την εποχή του Σαντάμ. Το φάντασμα της δημοκρατίας του Αιζενχάουερ πλανιέται. Η δε υποθήκη της περιουσίας των εγγονιών έχει φτάσει στο απροχώρητο.
Λίγα χρόνια αργότερα, η Ελλάδα καλωσορίζει για μια ακόμη πολυπόθητη φορά τους Ολυμπιακούς αγώνες, διαψεύδοντας τις πικρόγουστες προβλέψεις διάφορων παραγόντων περί χάους διεξαγωγής. Τα πάντα πάνε ρολόι, τα συγχαρητήρια ακολουθούν για να φτάσουμε στη σημερινή «επίβλεψη» της Ελληνικής οικονομίας. Τέρμα στις γιορτές, αρχή στη μεγάλη δίαιτα, ή τέλος πάντων, δίαιτα για τους πολλούς.
Η συνέπεια της εξάπλωσης του στρατιωτικο/βιομηχανικού συμπλέγματος, πέραν των λεχθέντων του Άιζενχάουερ, είναι ο σχηματισμός ενός εξοπλιστικού «οικοσυστήματος». Στην κορυφή, οι Αμερικανοί, Βρετανο/Γαλλο/Γερμανοί και Ρωσία, που παράγουν τα όπλα, οι φάλαινες άς πούμε, στη μέση χώρες όπως το Πακιστάν, η Ινδία, η Κίνα, που έχουν και φυσικούς πόρους και εργατικό δυναμικό τεράστιο. Και στον πάτο, βρίσκονται οι χώρες που αγοράζουν μαζικά, δεν έχουν όμως ούτε το εργατικό δυναμικό σε αριθμούς άλλων χωρών, ούτε τις χρηματικές πηγές. Δεν λέω ονόματα χωρών, τα παραδείγματα εννοούνται.
Είμαι ψυχρός υπολογιστής. Δεν επικροτώ ηθικά, αλλά καταλαβαίνω στρατηγικά γιατί οι Αμερικανοί πήγαν στο Ιράκ. Ήταν θέμα χρόνου και αιτιών που οι ίδιοι μεθόδευσαν. Κάποτε, έστελναν το Ράμσφελντ να τους πουλήσει όπλα, το 70 και το 80. Τα βίντεο υπάρχουν. Με το μπάχαλο της Σαουδικής Αραβίας, έπρεπε να βρουν πετρέλαιο κάπου αλλού. Ο Σαντάμ από εχθρός έγινε φίλος και μετά πάλι εχθρός.
Δικαιολογώ επίσης και τον Τσένι. Το κάθε Ράπτορ, σημαίνει δέκα χρόνια σίγουρης εργασίας για Αμερικανούς πολίτες. Σημαίνει χρήματα μέρος των οποίων θα μείνουν σε Αμερικανικά σπίτια, υπονομεύοντας λιγότερο την περιουσία των εγγονιών. Άς υπερχρέωσε η Χάλιμπέρτον τον Αμερικανικό στρατό. Και πάλι τα χρήματα επέστρεψαν σε ένα ποσοστό στην Αμερική και στις θέσεις εργασίας που η εταιρία αυτή δημιούργησε εκεί.
Στην Ελλάδα, παίρνουμε Μιράζ, F16, Πάτριοτ...όλων των ειδών τα καλούδια σε ποσότητες χοντρικής με τιμές λιανικής. Αλλά το άν πραγματικά χρειαζόμαστε αυτές τις ποσότητες, το γιατί παίρνουμε με τιμές λιανικής, πόσα χρήματα μένουν στην Ελλάδα και πόσο υποθηκεύουμε όχι μόνο το μέλλον των εγγονιών μας αλλά και το δικό μας είναι ένα λεπτό θέμα. Είναι θέμα Εθνικής Ασφάλειας και άν ποτε συζητηθεί, θα είναι με κλειστές τις πόρτες.
Έστω, ότι ανεχόμαστε την κατάσταση αυτή και λέμε, «Εντάξει, αφού είμαστε τόσο…ασυνάρτητοι να ψηφίζουμε τους ίδιους , άς ζήσουμε με αυτό». Αλλά είναι και το άλλο. Αντί να κάνουν μια ΧάλιΜπέρτον και να πουν «θέλουμε κύριοι καθαρίστριες, σοβατζίδες, χαμάληδες, γιατί όπως και να το κάνουμε ο στρατιώτης πρέπει να φάει, να έχει καθαριότητα και να βγάλουμε και μεις καμιά δεκάρα, να δημιουργήσουμε θέσεις εργασίας αντί να ψαρεύουμε ανύποπτα άτομα με το στανιό» οι κύριοι αυτοί λένε «όχι, δεν έχουμε χρήματα (τα έφαγαν τα offsets), πρέπει όλοι να υπηρετούν την Πατρίδα».
Φτάνουμε έτσι στον πάτο του πάτου του οικοσυστήματος και την αναβίωση του χειρότερου φόβου του Στρατηγού Αιζενχάουερ . Στο φάντασμα της Δημοκρατίας. Στον υπόχρεο στράτευσης, που πρέπει να δώσει χωρίς μισθό και ασφάλιση χρόνο από τη ζωή του, που πρέπει να υποστεί την ταπείνωση των όποιων κακοηθέστατων στελεχών μπορεί να υπάρχουν. Επίσης, στον ανυπότακτο, ο οποίος προσπαθώντας κυρίως να διασφαλίσει τη δική του ελευθερία, στιγματίζεται, απειλείται με «συνέπειες» και νομολογίες πολλαπλών ερμηνειών. Στον αντιρρησία συνείδησης, που αντιμετωπίζεται σαν χολέρα, σαν ταμπού από το επίσημο Κράτος.
Στρατηγέ μου, εκεί που είσαι, το ξέρουμε ότι οι πόλεμοι γίνονται για το χρήμα. Αυτό που μάθαμε στην Ελλάδα του 2005 είναι ότι το φάντασμα της Δημοκρατίας ονομάζεται υποχρέωση, φανταριλίκι, υπηρεσία. Προφανώς, άλλες χώρες με αποτελεσματικές Ένοπλες Δυνάμεις κάνουν λάθος. Εμείς οι Έλληνες είμαστε μόνο οι σωστοί.
Πάντοτε Φιλικά
No comments:
Post a Comment