Search This Blog

Monday, November 14, 2011

RHEL 6 Part IV: Placing XFS into production and measuring performance

Making an XFS filesystem for a production environment

It's about time we see some actions apart from the first sysadmin impressions on RHEL 6, as described in the previous article of the series. One of the first fundamental differences between RHEL 5 and 6 is the support for XFS filesystem deployments. Why would you care to support XFS? Well simply, apart from the multi-threaded performance, if you are an ext4 kind of guy and you are likely to store more than 16 TiB on a volume, then XFS is your best choice (actually ext4 can support filesystems up to 1 EiB, however the accompanying filesystem utilities and the support on these utilities limit the supported size of a volume down to 16TiB).

Another kind of 'gotcha' (which I really dislike with RedHat) is that in RHEL 6, you should not take support of XFS for granted, unless your license includes the duties paid for the appropriate layered product, which is called "Scalable File System Add-On" (my own translation: "Give us your money if you want fs support over 16 TiB" :-) ). If you have paid for a basic RHEL 6 license, your RHN registered your machine, mkfs.xfs is missing from your root path and a yum search xfsprogs returns nothing, you know that you need to look into your pocket and not the yum repository config.

If you do not want to spend money and willing to risk running an XFS installation without support, head over to the nearest CentOS 6 repository, download the xfsprogs and xfsprogs-devel RPMs, do a yum install with these two RPMs and you will be good to go.

I used a simple Directly Attached Storage setup of a Dell PowerEdge R815 server, fitted with an H800 PERC SAS 6Gb controller driving a single Dell MD1200 cabinet fitted with 12 x 2Tb Nearline 6Gb SAS drives. Four of them were used for the purposes of the test in RAID0 config. In order to be precise, for those of you familiar with the OMSA setup, here is the exact config as reported by the omreport storage vdisk OMSA command:


ID                  : 2
Status              : Ok
Name                : EMBNETGALAXY
State               : Ready
Encrypted           : Not Applicable
Layout              : RAID-0
Size                : 7,450.00 GB (7999376588800 bytes)
Device Name         : /dev/sdd
Bus Protocol        : SAS
Media               : HDD
Read Policy         : Read Ahead
Write Policy        : Write Back
Cache Policy        : Not Applicable
Stripe Element Size : 256 KB
Disk Cache Policy   : Enabled


Returning back to the OS land, the first step is to connect the built hardware virtual disk (vdisk) to LVM2, so I can have the luxury of expanding the filesystem size at will in the future.

[root@biotin src]# pvcreate /dev/sdd
  Physical volume "/dev/sdd" successfully created
[root@biotin src]# vgcreate VGEMBGalaxy /dev/sdd
  Volume group "VGEMBGalaxy" successfully created
[root@biotin src]# lvcreate -L 5T -n LVembgalaxy VGEMBGalaxy
  Logical volume "LVembgalaxy" created


At that point, I have tagged the hardware created vdisk (/dev/sdd) as an LVM physical volume, created my Volume Group and made a Logical Volume of 5 Tbytes, in order to build my XFS filesystem (I am not going to use the full size of the PV, in order to demonstrate XFS expansion later on). Now, let's build the actual XFS filesystem:

[root@biotin src]# mkfs.xfs -d su=256k,sw=4 /dev/VGEMBGalaxy/LVembgalaxy
meta-data=/dev/VGEMBGalaxy/LVembgalaxy isize=256    agcount=5, agsize=268435392 blks=  sectsz=512   attr=2
data=    bsize=4096   blocks=1342176960, imaxpct=5 sunit=64     
swidth=256 blks naming   =version 2              bsize=4096   ascii-ci=0
log=internal log           bsize=4096   blocks=521728, version=2 
sectsz=512   sunit=64 blks, lazy-count=1
realtime =none                   extsz=4096   blocks=0, rtextents=0
This actually builts the XFS filesystem on top of the LVM Logical Volume (/dev/VGEMBGalaxy/LVembgalaxy). You might have noticed that the specified stripe unit (su) size and the number of disks (sw) match the config of the H800 vdisk, as given earlier on by the output of the omreport storage vdisk command. Good system practice dictates that these parameters are passed to the mkfs.xfs utility, in order to improve filesystem performance.

We are now ready to mount the filesystem, so we make sure the mountpoint exists and enter an entry to the /etc/fstab:

/dev/VGEMBGalaxy/LVembgalaxy    /storage/tools          xfs rw,nobarrier,inode64            0 0

Note the nobarrier and inode64 flags. The first (which is also applicable to ext4 filesystems) makes sure that you get a bit of extra performance boost, if and only if your disk controller cache memory is battery backed (and the battery is good AND you have a UPS to shutdown your system properly). The same objective is set by using the inode64 flag, although it can break some older applications (old NFS v3 clients that NFS import the XFS partition, applications whose binaries are older than 4-5 years and write locally on the disk). A mount -a later and you should be able to see the XFS filesystem accessible:

[root@biotin src]# df -h 
Filesystem            Size  Used Avail Use% Mounted on
...
/dev/mapper/VGEMBGalaxy-LVembgalaxy
                      5.0T   33M  5.0T   1% /storage/tools

One thing that you will also note, is that the default settings give you a substantially large number of available inodes, always in comparison to ext4 based similarly sized filesystems:

[root@biotin src]# df -ih
Filesystem            Inodes   IUsed   IFree IUse% Mounted on
/dev/mapper/VGext4a-LVarea1
                        346M      12    346M    1% /storage/area1
/dev/mapper/VGext4b-LVarea2
                        346M      11    346M    1% /storage/area2
/dev/mapper/VGEMBGalaxy-LVembgalaxy
                        1.0G       3    1.0G    1% /storage/tools
 
Now, let's say that all is good, you go ahead and use the filesystem and after some time your users fill up the volume. How about expanding the volume and add say a couple of TiBs, to give them some breathing space? Sure, quite easily, without even taking off-line (unmounting the filesystem). First, we extend the LV:

[root@biotin src]# lvextend -L+2T /dev/VGEMBGalaxy/LVembgalaxy
  Extending logical volume LVembgalaxy to 7.00 TiB
  Logical volume LVembgalaxy successfully resized

And then tell XFS to grow up to the size of the extended LV by doing a:

[root@biotin src]# xfs_growfs /storage/tools/
meta-data=/dev/mapper/VGEMBGalaxy-LVembgalaxy isize=256    agcount=5, agsize=268435392 blks
         =                       sectsz=512   attr=2
data     =                       bsize=4096   blocks=1342176960, imaxpct=5
         =                       sunit=64     swidth=256 blks
naming   =version 2              bsize=4096   ascii-ci=0
log      =internal               bsize=4096   blocks=521728, version=2
         =                       sectsz=512   sunit=64 blks, lazy-count=1
realtime =none                   extsz=4096   blocks=0, rtextents=0
data blocks changed from 1342176960 to 1879048192


Now, a df -h confirms the almost instant resize operation:

[root@biotin src]# df -h
Filesystem            Size  Used Avail Use% Mounted on
...
/dev/mapper/VGEMBGalaxy-LVembgalaxy
                      7.0T   33M  7.0T   1% /storage/tools

Quick, simple and efficient. The sort of thing you would expect from a scalable filesystem.


Measuring the performance envelope of XFS

So what XFS can really do in terms of performance? There is useful info on the web and many sysadmins have tried to compare and contrast XFS against the popular ext4 filesystem. Here is my method:

I employ iozone, a well tested filesystem benchmarking tool on an ext4 volume and then on the newly constructed XFS volume. Both volumes are configured with exactly the same RAID config (RAID 0 and 4 disks), they run on the same type of hardware, they have the same fs block size (4kbytes).

The mount flags for the ext4 filesystem were:

rw,noatime,nobarrier,data=writeback

and for the XFS filesystem:

rw,nobarrier,inode64

The benchmarks are run in the following order:

  • first the ext4 benchmark is run 
  • a reboot of the box follows to make sure we do not have any VFS cache/memory issues affecting the results
  • the XFS volume benchmark is run. 
During both tests all other I/O activity is excluded on the box ( no users login and services are kept to a minimum. You might also find useful to disable SELinux. There is always the option of running the benchmarks in single user mode, but I wanted to monitor the box remotely, as I was writing this  ).

This pro the entire procedure is repeated five times and the arithmetic mean of the results is reported on the graph results.

Both tests were performed by using the following iozone command:


nohup ./iozone -S 512 -f volume_file_path -P0 -Ra -i0 -i1 -i2 -i4 -n 512g -g 1024g -y64k -q512k > fileresultsFSTYPE.xls &


The iozone manual will help you decipher the meaning of the switch options, but briefly, the command encompasses some parameters that ensure we get meaningful results, given the size of RAM of the server, the processor cache size and the test conditions. The volume_file_path is the absolute path of the volume where the test file should reside (the volume/partition you should test).

Please note that these tests take weeks to complete properly, so should you wish to perform similar tests on a system, make sure you schedule enough downtime to complete them without additional activity on the box.

Here are the results.


These should make the difference clear, showing in summary that as far as sequential I/O performance is concerned, XFS is better. For random I/O performance (smaller figures on the right, we have also better speed for random writes on XFS.


Want a scalable solution that can give you a descent performance and have been so far on ext4, while your single volume data production rises? Think again and consider XFS!








Monday, October 24, 2011

Η Ελλάδα που δεν μπήκε ποτε στην ΕΕ και η ΕΕ που δεν έγινε ποτέ ένωση

Δε θέλω να περιαυτολογήσω και να κάνω τον ξέρολα. Όμως αναφέρθηκα  στο μπλόγκ αυτό (23 Ιουλίου του 2010) στο τραγικά επίκαιρο ενδεχόμενο κηδεμονίας της χώρας με ένα ηχητικό ντοκουμέντο του Μ. Χατζιδάκι, που μίλαγε για μια Ευρωπαική επαρχεία (προς το τέλος του κειμένου). Ο αείμνηστος συνθέτης είχε πολύ δίκιο. Παρόλη τη σοφία του όμως δεν μίλησε για κάτι που κανένας δεν περίμενε, ούτε ο ίδιος ο Χ. Σμίτ, όταν με μια ράθυμη φράση του κατέδειξε το τεράστιο κενό της διοικητικής εξουσίας στην Ευρωπαική Ένωση.


Σήμερα, πέρα απο τα υπόλοιπα υπαρξιακά προβλήματα της Ελληνικής Κοινοβουλευτικής δραστηριότητας, το μεγαλύτερο ταμπού για τον Έλληνα Πρωθυπουργό είναι η παραδοχή της ανάγκης κηδεμονίας της χώρας. Όχι μόνο διότι αυτή αποτελεί την πλέον αδιαμφισβήτητη απόδειξη αποτυχίας των Ελληνικών οικονομικών επιτελείων απο τη δεκαετία του 1980 έως σήμερα, αλλά και γιατί εκλαμβάνεται ως απώλεια εθνικής κυριαρχίας, κάτι που συχνά αναμεταδίδεται απο τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.

Η δική μου άποψη είναι ότι όταν τα πράγματα στενεύουν κάποιος πρέπει να είναι ψύχραιμος και πραγματιστής. Η ψυχραιμία συνιστά την αποφυγή κάθε είδους ακρότητας σε λόγια και έργα (απεργίες, καταστροφές περιουσιών, προπυλακισμούς βουλευτών αλλά και απο την άλλη μεριά 'Βενιζελικές' τακτικές διακοπής διαπραγμάτευσης με την τρόικα για το θεαθήναι).

Ο πραγματισμός συνιστά ότι ο Πρωθυπουργός πρέπει να παραδεχθεί δημόσια την ανάγκη Οικονομικής Κηδεμονίας. Όχι έτσι, άκριτα, αλλά υπο προυποθέσεις. Πρέπει ο Έλληνας Πρωθυπουργός και ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης να σταματήσουν τον κομματικό κλεφτοπόλεμο και να πείσουν την Ευρώπη (μαζί με άλλα στελέχη) για ενιαία οικονομική διαχείριση. Δεν νοείται οικονομική και νομισματική σύγκλιση με διαχειριστές δύο ταχυτήτων. Αυτά που λέει ο Ρεν περι μη θεσμικότητας κηδεμονίας μιας χώρας είναι αποτυχημένα παιχνίδια απόκρυψης της αλήθειας. Η αλήθεια είναι μοναδική και ορατή:

Ή απο κοινού συμφωνείτε να ενισχύσετε το EFSF, να κουρέψετε γενναία τα δάνεια του Νότου και να θέσετε τον έλεγχο στις Βρυξέλλες, ή κλείστε το μαγαζί και αφήστε μας να ζήσουμε τη ζωή μας (άν τολμάτε). Η δύναμη της Ένωσης, έστω και στην παρούσα προβληματική μορφή είναι ακόμα το ισχυρότερο διαπραγματευτικό χαρτί της Ελλάδας. Εαν οι Παπανδρέου και Σαμαράς δεν το παίξουν καλά τώρα, δε θα υπάρχει πολιτικό μέλλον για αυτούς και τις παρατάξεις τους. Ούτως η άλλως η Ελλάδα θα επιβιώσει. Το θέμα είναι εαν οι δυό τους θα είναι απάνω στο τρένο ή θα το κοιτάνε να φεύγει απο την πλατφόρμα του σταθμού.

 

Wednesday, September 21, 2011

H Kάισα Έκις Έκμαν για την Ελλάδα, το χρέος της την ΕΕ και το ΔΝΤ.



Το άρθρο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε απο την Κάισα Έκις Έκμαν (γνωστή δημοσιογράφο και συγγραφέα της Σουηδίας) στις 8 Αυγούστου 2011 στην έγκυρη σουηδική εφημερίδα Dagens Nyheter (Tα νέα της ημέρας) και περιγράφει την κατάσταση στην Ελλάδα αντικειμενικά, κόντρα στην κυρίαρχη προπαγάνδα των ευρωπαϊκών ΜΜΕ (και των σουηδικών ΜΜΕ δυστυχώς μεταξύ αυτών). Ευχαριστώ θερμά το φίλο και συνάδερφο Ιορδάνη Ακριτίδη για την αποστολή του και παραθέτω τη μετάφραση. ΓΜ
 

Η Ελλάδα βυθίζεται όλο και περισσότερο στην οικονομική κρίση. Η Κάισα Έκις Έκμαν επισκέφτηκε μια παρεξηγημένη χώρα με ένα διερρηγμένο κοινωνικό συμβόλαιο, όπου όλοι συμφωνούν μεταξύ τους. Πώς θα νιώθαμε αν όλα όσα μας ανήκαν πουλιόνταν για να ξεπληρώσουμε δάνεια από τα οποία δεν είδαμε ποτέ όφελος; Αν οι μισθοί μας μειώνονταν στο μισό και τα λεφτά πήγαιναν κατευθείαν σε ξένες τράπεζες;  Και αν εμείς, ενώ προετοιμαζόμασταν να ζήσουμε στο οριο διαβίωσης, ως επιστέγασμα όλων αποκαλούμασταν τεμπέληδες και κακομαθημένοι;  Αν κάποιος εξοικειωθεί με αυτή την κατάσταση, μπορεί να αποκτήσει μια ιδέα πώς είναι να είσαι Έλληνας αυτή τη στιγμή.

Έχω μόλις επιστρέψει από την Ελλάδα. Σε μία χώρα που βρίσκεται σε κρίση επικρατεί μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα.  Μια καχεξία και απελπισία, αναμεμιγμένη με την πολιτική αφύπνιση που ακολουθεί μεγάλα γεγονότα και προκαλεί ευφορία.  Ξαφνικά, οι χαμηλοί μισθοί και η δυσκολία πληρωμής των λογαριασμών, από ατομικό πρόβλημα του καθενός, απέκτησαν κοινό πολιτικό περιεχόμενο.  Ορισμένοι σκέφτονται να μεταναστεύσουν.  Άλλοι να ρίξουν την κυβέρνηση.

Μια αναγκαία αντιασφυξιογόνα μάσκα κρέμεται σε πολλά σπίτια, ως ανάμνηση των διαδηλώσεων των 28 και 29 Ιούνη, οπότε το κοινοβούλιο υπερψήφισε το πακέτο στήριξης προς την Ελλάδα. Δεν νομίζω ότι έχω βρεθεί παλιότερα σε χώρα όπου όλοι μα όλοι που συνάντησα να συμφωνούν.  Είναι όλοι αγανακτισμένοι με το ευρώ, με τη Γερμανία, με την κυβέρνησή τους και με τους εαυτούς τους που την ψήφισαν.  Ύστερα από μια βδομάδα στην Αθήνα, μπορώ να πω ότι αν ήμουν Ελληνίδα, θα ήμουν κι εγώ αγανακτισμένη.

Αυτά που μαθαίνουμε για την Ελλάδα από τις σουηδικές εφημερίδες είναι πάνω κάτω ότι οι Έλληνες δουλεύουν πολύ λίγο και αμείβονται πολύ καλά. Ο υπουργός Οικονομικών της χώρας μας, Άντρες Μπόρι, έχει δηλώσει ότι «οι Έλληνες βγαίνουν στη Σύνταξη στα 40». Στο άρθρο «Ερωτήσεις και Απαντήσεις για την Ελλάδα» της 17/6 στην Dagens Nyheter γραφόταν ότι οι μισθοί στην Ελλάδα έχουν αυξηθεί κατακόρυφα».  Η καγκελάριος της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ έκανε έκκληση στους Έλληνες να δουλεύουν περισσότερο και να μην κάνουν τόσο πολύ καιρό διακοπές.  Όλα αυτά καρυκευμένα με τη συνηθισμένη μπούρδα περί ενός τεράστιου και μη αποτελεσματικού κράτους.  Τώρα θα αναλάβει η Ευρωπαϊκή Ένωση και θα τους δανείσει ακόμα περισσότερα χρήματα, αυτό θα μπορούσε να βάλει σε μια τάξη τα πράγματα, άρα γιατί διαμαρτύρονται;  

Τι τραγικός αχταρμάς παραπληροφόρησης!  Και τι τραγική έλλειψη αλληλεγγύης προς μία χώρα που οφείλουμε τώρα να υποστηρίξουμε!  Οι Έλληνες εργάζονται τις περισσότερες ώρες στην Ευρώπη - 42 ώρες τη βδομάδα σύμφωνα με τη Eurostat, την στατιστική υπηρεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.  Το μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα είναι 803 ευρώ. Το πραγματικό όριο ηλικίας δεν είναι τα 40 χρόνια, όπως ισχυρίζεται ο Άντερς Μπόρι, αλλά τα 61,4. Πρόκειται δηλαδή για έναν από τους πιο σκληρά εργαζόμενους και ταυτόχρονα πιο χαμηλά αμειβόμενους λαούς της Ευρώπης.  Όμως έχουν μια χώρα που εξαρτάται από τον τουρισμό και όχι από κάποια αμιγώς δικιά της μεγάλη παραγωγή. Και μια χώρα με ένα διερρηγμένο κοινωνικό συμβόλαιο. Όπου ο κόσμος δεν εμπιστεύεται το κράτος ενώ το κράτος δεν παρέχει στους πολίτες του ούτε τις βασικές κοινωνικές υπηρεσίες.  Και το οποίο, ως επιστέγασμα όλων, βρίσκεται στη θηλιά του ευρώ.

Κάθε εθνικό νόμισμα μπορεί να παρομοιαστεί με ενα ρούχο.  Κάθε χώρα φορούσε μέχρι πρότινος το ρούχο που της ταίριαζε.  Μπορούσε να το στενέψει και να το φαρδύνει αν ήταν ανάγκη.  Για παράδειγμα, μπορούσε να υποτιμήσει το νόμισμά της σε περίοδο κρίσης, ή να αυξομειώνει τα επιτόκια ανάλογα με τι ανάγκες της.  Όταν όμως εισήχθη το ευρώ, όλες οι χώρες έπρεπε ξαφνικά να φορέσουν τα ίδια ρούχα.  Μόνο που τα μέτρα των ρούχων πάρθηκαν για να ταιριάζουν σε ορισμένες μόνο χώρες - όπως τη Γερμανία και τη Γαλλία.  Για άλλες χώρες, όπως η Ελλάδα, το εν λόγω κουστούμι δεν ταίριαζε.

Η Ελλάδα κυβερνάται για δεκαετίες από δύο «δυναστείες» - τη συντηρητική Νέα Δημοκρατία και το σοσιαλδημοκρατικό ΠΑΣΟΚ, με δύο οικογένειες στην κορυφή, μία στο κάθε κόμμα.  Και οι δύο κυβερνήσεις έχουν πάρει μεγάλα δάνεια, αλλά λίγοι ξέρουν τι δρόμο πήραν τα χρήματα των δανείων.  Πολλά από αυτά έχουν εξαφανιστεί στη διαφθορά και σε σκοτεινά συμβόλαια. Λέγεται ότι η κατασκευή ενός δρόμου στην Ελλάδα κοστίζει πολύ περισσότερο απ' ότι στις υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς παρεμβάλλονται πάρα πολλοί μεσάζοντες. Ο λαός δεν θέλει να πληρώνει φόρους μιας και δεν παίρνει τίποτα ως ανταπόδοση από το κράτος.  Ένα μεγάλο μέρος των φορολογικών εσόδων πηγαίνει στη στήριξη μιας κρατικής γραφειοκρατίας που υπάρχει για να εξυπηρετεί μόνο τον εαυτό της.  
Ταυτόχρονα οι βασικές κοινωνικές υπηρεσίες αποτελούν πονεμένη ιστορία για τον κόσμο. Ένας ασθενής πρέπει να πληρώσει φακελάκι στο γιατρό για να τον φροντίσει, ενώ οι Έλληνες μαθητές χρειάζονται ιδιαίτερα μαθήματα για να ανταποκριθούν στις σχολικές εξετάσεις.  Και μέσα σ' όλα αυτά, ήρθε η οικονομική κρίση το 2008.  Η Ελλάδα, η οικονομία της οποίας εξαρτάται από τον τουρισμό, επλήγη ακόμα πιο σκληρά.

Υπό άλλες συνθήκες, η κυβέρνηση θα μπορούσε να υποτιμήσει το εθνικό νόμισμα για βγει η χώρα από την κρίση.  Όμως μετά την εισαγωγή του ευρώ, κάτι τέτοιο είναι αδύνατο.  Η Ελλάδα περιορίζεται από το κουστούμι της το οποίο δεν μπορεί να βγάλει.  Κι έτσι το κουστούμι καταστρέφεται - μόνο που αυτό δεν επιτρέπεται να συμβεί, καθώς το ίδιο φοράνε και οι υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.  Είναι προτιμότερο λοιπόν να πετσοκοφτεί αυτός που το φοράει. Αυτό ονομάζεται «εσωτερική υποτίμηση» και σημαίνει απλά ότι αντί να υποτιμηθεί η αξία του νομίσματος περικόπτεται το εισόδημα του λαού.  Κατ' απαίτηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, οι Έλληνες κρατικοί γραφειοκράτες εβαλαν σε εφαρμογή ένα σχέδιο.  Οι μισθοί θα συμπιεστούν και μεγάλα τμήματα γης θα ιδιωτικοποιηθούν.  Παραλίες, αεροδρόμια, εθνικές οδοί και κατά το ήμισυ όλες οι δημόσιες επιχειρήσεις θα ξεπουληθούν.

Στην πλατεία Συντάγματος κυκλοφορεί μια φήμη ότι η Ακρόπολη θα εξαγοραστεί από μια γερμανική εταιρεία.  Έμενα στο σπίτι κάποιων νέων που ανήκουν στη «γενιά των 700 ευρώ». Σύντομα θα μεταμορφωθούν στη «γενιά των 500 ευρώ».  Είναι στην ηλικία μου - 30 χρονών και πάνω - όχι τόσο νέοι τελικά, όμως νιώθουν πιο νέοι απ' ότι είναι καθώς ακόμα αναρωτιούνται τι θα κάνουν στο μέλλον.  Κανείς τους δεν έχει παιδιά.  Το να κάνουν παιδιά είναι κάτι αδιανόητο γι' αυτούς.  Είναι μορφωμένοι, έχουν πολλά χρόνια πανεπιστημιακών σπουδών στο ενεργητικό τους, όμως  δουλεύουν ευκαιριακά ως διακοσμητές γάμων.  Ο ασφαλέστερος τρόπος να βρουν μια σταθερή δουλειά ήταν παλιότερα δια μέσου του κράτους, όμως αυτό πρόκειται τώρα να αλλάξει.  Η κατάσταση αυτή δεν είναι εντελώς άγνωστη.  Το ίδιο ισχύει για τη γενιά μας σε όλη την Ευρώπη.  Μόνο που στην Ελλάδα συμπιέζονται επιπλέον οι μισθοί μέχρι το κατώτερο όριο, με πρόσχημα την κρίση.

Στην πλατεία Συντάγματος διοργανώνεται κάθε απόγευμα συνέλευση.  Όταν βρέθηκα εκεί στα μέσα του Ιούλη, ο αρχικός ενθουσιασμός είχε κάπως υποχωρήσει.  Οι συμμετέχοντες δεν ήταν πια χιλιάδες, παρά εκατοντάδες.  Ο καθένας μπορούσε να πάρει το λόγο και να μιλήσει ενώ τα θέματα ήταν διάφορα: από προτάσεις για γενική απεργία μέχρι εκκλήσεις να μην κλέβονται αντικείμενα από τους συγκεντρωμένους στην πλατεία.  Ορισμένες ελληνικές λέξεις στριφογυρίζουν επίμονα στο μυαλό μου.  Μία από αυτές είναι ο «Ισημερινός», που σημαίνει Εκουαδόρ.  Ο πρόεδρος του Εκουαδόρ, Ραφαέλ Κορέα, ήταν ένας μεγάλος ήρωας για την πλατεία.  Τρεις στους τέσσερις Έλληνες επιθυμούν η Ελλάδα να ακολουθήσει το παράδειγμα του Εκουαδόρ και της Αργεντινής: να κηρύξει στάση πληρωμών του χρέους.  Ένας στους τέσσερις θέλει να φύγει η χώρα από το ευρώ.  Αυτό που πρέπει να καταλάβει κανείς είναι ότι οι Έλληνες δεν είναι εξοργισμένοι με ένα αναγκαίο κακό - παρά με ένα μη αναγκαίο κακό.

Το πακέτο στήριξης που δόθηκε στην Ελλάδα δεν επιλύει την κρίση, παρά αναγκάζει τη χώρα να βυθιστεί βαθύτερα σ' αυτήν.  Αντί να γίνουν επενδύσεις στην ύπαιθρο, να φτιαχτεί κάποια παραγωγή που να μην βασίζεται στον τουρισμό, να χτιστεί κράτος πρόνοιας και να γεμίσει ο λαός αισιοδοξία, περικόπτονται τα εισοδήματα του κόσμου.
Το ΔΝΤ, διαβόητο για τις πολιτικές λεηλασίας του στον τρίτο κόσμο, τα μάζεψε και έφυγε από τη Λατινική Αμερική.  Τώρα κατασπαράσσει τα άκρα της Ευρώπης.  Θα το αφήσουμε αυτό να συμβεί;